دوستت دارم

دوست دارم به دستان پرمهرت بوسه بزنم

ای تنها امید زندگی من 

ای بهار  روزهای زمستانیم

ای که اسم تو از همان مهر به وجود امده

دوست دارم فریاد بزنم و با صدای بلند بگویم

دوستت دارم

غم

غم بیامیخته با رنگ غروب

می تراود زلبم قصه ی سرد

دلم افسرده در این تنگ غروب

دوستت دارم

اگه تا روز قیامت داشتنت نباشه قسمت

چشم براه تو می مونم با دلی پر از صداقت

اگه با اشکای  گرمم دل سنگ برام بسوزه

اگه جسم من بپوسه بعد دنیای دوروزه

اگه نقش قصه ها شی مه روی قله ها شی

اگه باشی یا نباشی

نه فقط عاشقت هستم

مرحمی رو قلب خستم

این تویی که میپرستم

سرسپرده تو هستم

درد پنهان

کاش قلبم درد پنهانی نداشت

چهره ام هرگز پریشانی نداشت

دوست داشتن

دوست داشتن تنها راه شروع کردن است

 و  چون شروع کردی

 راههای بیشماریست برای ادامه

 اما کدام راه رو انتخاب کنی  مهمه

زندگی

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است

امید

همیشه در کوچه بن بست دری وجود دارد که

 بسوی خدا باز میشود

مهربانی

روزیکه تو بیایی

برای همیشه بیایی

مهربانی با زیبایی یکسان میشود

دلخوشی

همه ی دلخوشیم نگاه اطلسی توست

مهدی موعود

اه ای خدای اسمون اقا بیاد به خوابمون

دلم گرفت از این زمون اه ای خدای اسمون

تنها

اگه یه روز بری سفر

بری زپیشم بیخبر

اسیر رویاهات میشم

دوباره باز تنها میشم

دوست داشتن

اری اغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من

دگر به پایان نیندیشم که همین

دوست داشتن زیباست

مهدی موعود

قرارم رفته از کف بیقرارم

برای دیدنت چشم انتظارم

بیا ارامش دلهای خسته

که بیش از این دگر طاقت ندارم

یا مهدی

چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی

چه اشکها که در گلو رسوب شد نیامدی

تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام

دوباره صبح..ظهر...نه غروب شد نیامدی

گمنامی

اهل کاشانم اما شهر من کاشان نیست

شهر من گم شده است من با تاب من با تب خانه ایی

در طرف دیگر شب ساخته ام

من در این خانه به گمنامی نمناک علف نزدیکم